Jak zgodnie z prawem reklamować firmę

Co jest reklamą

Różne akty prawne podają różne definicje reklamy.

Zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji reklama to przekaz handlowy – pochodzący od podmiotu publicznego lub prywatnego w związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową – promujący sprzedaż lub odpłatne korzystanie z towarów lub usług. Reklamą jest także autopromocja.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określa reklamę jako upowszechnianie informacji promującej: osoby, przedsiębiorstwa, towary, usługi, przedsięwzięcia lub ruchy społeczne w jakiejkolwiek wizualnej formie.

Zgodnie z ustawą o ruchu drogowym reklama to umieszczone w polu widzenia użytkownika drogi:

• tablica reklamowa
• urządzenie reklamowe
• każdy inny nośnik informacji wizualnej (wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami) niebędący:
  • znakiem drogowym
  • ustawionym przez gminę znakiem informującym o obiektach zlokalizowanych przy drodze, w tym obiektach użyteczności publicznej
  • znakiem informującym o formie ochrony zabytków lub
  • tablicą informacyjną o nazwie formy ochrony przyrody.

Tablica reklamowa to przedmiot materialny służący ukazaniu reklamy – wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami – o płaskiej powierzchni, na której znajduje się reklama. W szczególności: baner reklamowy, reklama naklejana na okna budynków i reklama umieszczona na rusztowaniu, ogrodzeniu lub wyposażeniu placu budowy, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem.

Urządzenie reklamowe to przedmiot służący ukazaniu reklamy – wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami – inny niż tablica reklamowa, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem.

Szyld to tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe informujące o działalności prowadzonej na nieruchomości, na której się znajduje.

Czego nie można reklamować

W Polsce, zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji, nie można nadawać reklam:

• wyrobów tytoniowych, rekwizytów tytoniowych, produktów imitujących wyroby tytoniowe lub rekwizyty tytoniowe oraz symboli związanych z używaniem tytoniu
• napojów alkoholowych (ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi)
• usług medycznych świadczonych wyłącznie na podstawie skierowania lekarza (ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej)
• produktów leczniczych (ustawa z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne)
• gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych, gier na automatach (ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych).

Ważne! Przepisy szczegółowe dotyczące tych kategorii produktów mogą wskazywać warunki, po spełnieniu których reklama określonych produktów lub na określonych nośnikach jest dopuszczalna. Na przykład w kategorii napojów alkoholowych można reklamować piwo, ale jego promocja podlega ściśle określonym zasadom. Reklama piwa nie może – między innymi – przedstawiać osób małoletnich lub być do niech kierowana. Ograniczenia mogą dotyczyć także miejsca i czasu reklamy. I tak: piwo może być reklamowane w telewizji, kinie czy teatrze wyłącznie w godzinach 20:00–6:00. Reklam piwa nie można umieszczać na słupach czy bilbordach, chyba że 20% powierzchni reklamy będą zajmować czytelne napisy informujące o szkodliwości alkoholu lub o zakazie sprzedaży alkoholu małoletnim.

Warto sprawdzić przepisy szczegółowe dotyczące branż, w przypadku których nadawanie reklam podlega ograniczeniom. Warto też sięgnąć po kodeksy etyczne, czyli dobrowolne przepisy stworzone przez przedsiębiorców z wybranej branży, ułatwiające przygotowanie wartościowej treści reklamowej zgodnej z przepisami.

Kodeksy branżowe można znaleźć na stronie Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy.

Jakie reklamy są zabronione

Poza ograniczeniami, które odnoszą się do kategorii produktów, przepisy wskazują również niezgodne z prawem sposoby działania, stanowiące czyn nieuczciwej konkurencji.

Za taki czyn może być uznana reklama, która:

• jest sprzeczna z przepisami prawa, dobrymi obyczajami lub obrażająca godność człowieka
• wprowadza klienta w błąd, przez który może podjąć decyzję o nabyciu towaru lub usługi
• odwołuje się do uczuć klientów przez: wywoływanie lęku, wykorzystywanie przesądów lub łatwowierności dzieci
• sprawia wrażenie neutralnej informacji, ale zachęca do nabywania towarów lub usług
• narusza sferę prywatności, w szczególności przez: uciążliwe dla klientów nagabywanie w miejscach publicznych, przesyłanie na koszt klienta niezamówionych towarów lub nadużywanie technicznych środków przekazu informacji, np. e-mail.

Pamiętaj! W reklamach można porównywać towary w sposób umożliwiający (bezpośrednio lub pośrednio) rozpoznanie konkurenta, towarów lub usług. Jest to reklama porównawcza, która:

• nie może wprowadzać w błąd
• porównuje towary lub usługi – zaspokajające te same potrzeby lub przeznaczone do tego samego celu – w sposób rzetelny i dający się zweryfikować na podstawie obiektywnych kryteriów
• porównuje w sposób obiektywny jedną lub kilka istotnych, charakterystycznych i sprawdzalnych cech tych towarów i usług, do których może należeć także cena
• nie powoduje na rynku pomyłek w rozróżnieniu reklamującego i jego konkurenta ani ich towarów albo usług, znaków towarowych, oznaczeń przedsiębiorstw lub innych oznaczeń odróżniających
• nie dyskredytuje towarów, usług, działalności, znaków towarowych, oznaczeń przedsiębiorstwa lub innych oznaczeń odróżniających ani okoliczności dotyczących konkurenta
• w przypadku porównania towarów z chronionym oznaczeniem geograficznym lub chronioną nazwą pochodzenia odnosi się zawsze do towarów z takim samym oznaczeniem
• nie wykorzystuje w nieuczciwy sposób renomy znaku towarowego, oznaczenia przedsiębiorstwa lub innego oznaczenia odróżniającego konkurenta ani też chronionego oznaczenia geograficznego lub chronionej nazwy pochodzenia produktów konkurencyjnych
• nie przedstawia towaru lub usługi jako imitacji czy naśladownictwa towaru lub usługi opatrzonych chronionym znakiem towarowym, chronionym oznaczeniem geograficznym lub chronioną nazwą pochodzenia ani innym oznaczeniem odróżniającym.

Przeczytaj więcej o własności intelektualnej w firmie.

Dopuszczalne jest lokowanie produktu w filmach, serialach, audycjach sportowych i rozrywkowych. Produkty mogą być udostępniane za opłatą lub innym wynagrodzeniem albo nieodpłatnie w postaci na przykład nagród czy rekwizytów. Audycje zawierające lokowanie produktu muszą być wyraźnie oznaczone znakiem graficznym lub sygnałem dźwiękowym przed rozpoczęciem audycji, po jej zakończeniu oraz w momencie wznowienia po przerwie reklamowej. Zabronione jest nadmierne eksponowanie produktu w audycjach i bezpośrednie zachęcanie do zakupienia danego produktu.

Lokowanie produktu nie zwalnia nadawcy z odpowiedzialności za treść audycji.

Jakie kompetencje ma samorząd

Zasady zamieszczania reklam są uregulowane w przepisach ogólnokrajowych – czyli w ustawach lub rozporządzeniach – oraz w przepisach prawa miejscowego, na przykład w uchwałach rady gminy. W tych ostatnich mogą się znaleźć szczegółowe ustalenia dotyczące zamieszczania reklam na terenach publicznych i prywatnych na obszarze konkretnej jednostki samorządu terytorialnego, na przykład w konkretnej gminie.

Rada gminy może w uchwale określić zasady i warunki umieszczania małej architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, w tym: ich rozmiary, standardy jakościowe i rodzaje materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane. Na wyznaczonych obszarach może wprowadzić zakaz umieszczania tablic i urządzeń reklamowych oraz nakazać usunięcie już istniejących nośników reklamy. Ponadto uchwały rady gminy mogą:

• określać zasady i warunki umieszczania szyldów na danej nieruchomości przez podmiot prowadzący działalność na jej terenie oraz ich rozmiary i liczbę
• ustalać zakaz sytuowania tablic reklamowych i urządzeń reklamowych z wyłączeniem szyldów.

Takie uchwały obowiązują na terenie całej gminy z wyłączeniem terenów zamkniętych ustalonych przez inne organy niż minister właściwy do spraw transportu. Jeżeli uchwała przewiduje różne regulacje dla różnych obszarów gminy, musi w sposób jednoznaczny wyznaczać granice tych obszarów.

Uchwała musi również określać warunki i termin dostosowania istniejących tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej określonych, w terminie nie krótszym niż 12 miesięcy od dnia wejścia w życie uchwały.

Dla obszarów z uregulowanymi zasadami gmina może wprowadzić opłatę reklamową od wzniesionych lub zainstalowanych tablic i urządzeń reklamowych.

Gdzie można umieszczać reklamy

Reklama na zabytku

Umieszczenie reklamy i napisów na obiektach wpisanych do rejestru zabytków wymaga uzyskania:

• pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków
• pozwolenia na budowę zgodnie z Prawem budowlanym.

Wniosek o pozwolenie do wojewódzkiego konserwatora zabytków może złożyć osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna, która ma tytuł prawny do korzystania z zabytku, wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, trwałego zarządu albo ograniczonego prawa rzeczowego, na przykład umowy najmu.

We wniosku musisz wskazać między innymi:

• adres zabytku
• zakres prac (szczególnie zakres ingerencji w substancję zabytkową obiektu związanej z montażem urządzeń reklamowych)
• informację o materiale, z którego będzie wykonane urządzenie: jego kolorystykę i wymiary
• rodzaj montażu
• przewidywany termin rozpoczęcia i zakończenia prac
• uzasadnienie, dlaczego istnieje potrzeba montażu nośnika do zabytku.

Jeżeli chcesz umieścić reklamę na budynku położonym na obszarze urbanistycznym wpisanym do rejestru zabytków, musisz mieć pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków, nawet jeśli sam budynek nie jest zabytkiem.

W takim przypadku procedura wynikająca z prawa budowlanego nie wymaga jednak uzyskiwania pozwolenia na budowę, lecz jedynie zgłoszenia właściwemu organowi, czyli w starostwie lub urzędzie na prawach powiatu.

Reklama na budynku

Tablice i urządzenia reklamowe instalowane na budynkach nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę. Trzeba je jednak zgłosić organowi właściwemu terytorialnie. Zazwyczaj jest to organ architektoniczno-budowlany, czyli starosta, wojewoda albo Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego.

Przeczytaj, jak zgłosić budowę lub roboty budowlane.

W zgłoszeniu musisz określić:

• rodzaj robót budowlanych
• ich zakres
• sposób ich wykonywania
• termin ich rozpoczęcia.

Do zgłoszenia dołącz oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz – w zależności od potrzeb:

• odpowiednie szkice lub rysunki
• pozwolenia
• uzgodnienia
• opinie.

Możesz zostać wezwany do uzupełnienia brakujących dokumentów w określonym terminie. Jeśli tego nie zrobisz, to organ właściwy terytorialnie wniesie sprzeciw w formie decyzji administracyjnej zakazującej umieszczania reklamy.

Organ, który wzywa cię do uzupełnień, ma więc swobodę w zakresie ustalenia terminu na te uzupełnienia. Swoboda nie oznacza jednak dowolności – organ musi uwzględnić czas potrzebny na uzyskanie wymaganych dokumentów.

Ważne! Możesz przystąpić do wykonywania robót budowlanych, jeżeli właściwy organ nie wniesie sprzeciwu w ciągu 21 dni od dnia doręczenia zgłoszenia. Jest to tak zwana milcząca zgoda organu. Na rozpoczęcie prac masz 3 lata od terminu określonego w zgłoszeniu.

Organ może zażądać od ciebie uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia. Stanie się tak, jeśli realizacja tego obiektu lub robót narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub może spowodować:

• zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia
• pogorszenie stanu środowiska lub stanu zachowania zabytków
• pogorszenie warunków zdrowotno-sanitarnych
• wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich.

Reklama na oknie

Można umieszczać reklamy na fasadach wielorodzinnych budynków mieszkalnych pod warunkiem, że nie ograniczą dziennego oświetlenia mieszkań.

Mogą więc wisieć na ścianach bez okien, na oknach klatek schodowych lub lokali użytkowych. Te zasady nie obowiązują w czasie remontów elewacji budynków.

Nie trzeba mieć zgody na zamieszczenie reklamy na swoim oknie, ale także wtedy należy pamiętać, że nie można ograniczać oświetlenia dziennego mieszkania.

Reklama na budynku wspólnoty mieszkaniowej

Sądy wydają rozbieżne orzeczenia w sprawie montażu nośnika reklamowego na elewacji budynku, w którym działa wspólnota mieszkaniowa lub spółdzielnia mieszkaniowa.

Według jednej linii orzeczniczej w przypadku nieruchomości wspólnej zgodę na umieszczenie reklamy na elewacji budynku muszą wyrazić właściciele lokali w drodze uchwały. Dopiero uzyskanie tej zgody daje zarządowi lub zarządcy nieruchomości uprawnienie do zawarcia umowy z reklamodawcą. Zarząd nie może sam podjąć decyzji, ponieważ czynności te wiążą się ze zmianą przeznaczenia nieruchomości, a więc przekraczają zwykły zarząd. Takie orzeczenia wydały: Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 15 marca 2013 r., I ACa 912/12, Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 18 października 2012 r., I ACa 544/12.

Według bardziej liberalnego orzecznictwa „montaż na nieruchomości wspólnej reklam, rolet antywłamaniowych, krat, urządzeń satelitarnych i innych podobnych urządzeń nie może być rozumiany jako zmiana przeznaczenia nieruchomości wspólnej i w związku z tym nie wymaga uchwały współwłaścicieli lokali”.

Co więcej, zdaniem sądu „właściciel lokalu wchodzącego w skład wspólnoty mieszkaniowej, w szczególności właściciel lokalu usługowego bądź takiego, w którym działalność gospodarczą faktycznie się prowadzi, nie jest zobowiązany do zapłaty na rzecz wspólnoty wynagrodzenia za umieszczanie reklam i szyldów na elewacji budynku i nie musi na owo umieszczanie uzyskiwać zgody właścicieli pozostałych lokali”. Takie orzeczenie wydał Sąd Apelacyjny w Gdańsku 17 marca 2009 r., I ACa 149/09.

W wybranych orzeczeniach Sąd Najwyższy orzekał, że „w przypadku, gdy w skład nieruchomości wchodzą zarówno lokale mieszkalne, jak i użytkowe służące do prowadzenia działalności usługowej, zaś reklama nie zasłania okien i nie narusza konstrukcji ścian, umieszczenie szyldu nie zmienia przeznaczenia części wspólnej i nie ogranicza możliwości korzystania z niej współwłaścicielom. Tak Sąd Najwyższy orzekł 25 października 1973 r., III CRN 247/73, 19 lipca 1983 r., III CZP 32/83 czy 27 kwietnia 2001 r., III CKN 21/99 (niepubl.).

Niezależnie od różnych wykładni sądów trzeba przyjąć, że tryb postępowania zależy od miejsca umieszczenia reklamy oraz od regulaminu wspólnoty i prawa miejscowego:

• jeśli reklama znajduje się na oknie lub balustradzie balkonu – a więc na częściach przynależnych do lokalu – i regulamin wspólnoty lub spółdzielni nie stanowi inaczej, zgoda wspólnoty lub spółdzielni nie jest wymagana.
• jeśli reklama ma być umieszczona na wspólnych częściach budynku – poza obrębem przynależnym do lokalu i przestrzenią do wyłącznego korzystania – a więc na elewacji, zgodę na jej umieszczenie musi wyrazić przynajmniej zarząd wspólnoty mieszkaniowej lub spółdzielni.

Pamiętaj! Musisz sprawdzić przepisy prawa miejscowego, które mogą wprowadzać ograniczenia dotyczące – między innymi – wielkości reklamy czy jej kolorystyki.

Reklama w pasach dróg publicznych oraz na terenach przyległych

Zgodnie z ustawą o drogach publicznych: reklama to nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie (wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami), umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi, niebędący znakiem w rozumieniu przepisów o znakach i sygnałach lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej ustawionym przez gminę.

Zgodę na zamieszczenie tablic reklamowych w obrębie dróg publicznych wydaje zarządca drogi po rozpatrzeniu wniosku zainteresowanego, na przykład inwestora albo właściciela.

Przeczytaj jak uzyskać zezwolenie na lokalizację w pasie drogowym obiektów budowlanych, urządzeń lub reklam.

Jeżeli chcesz umieścić tablicę reklamową w pasie drogowym, to po uzyskaniu zgody zarządcy drogi zgłoś ją we właściwym organie architektoniczno-budowlanym.

Za umieszczenie reklamy w pasie drogowym może być uznane pozostawienie samochód oklejonego reklamą na dłuższy czas w pasie drogowym. Dlatego w takim przypadku należy wystąpić o zajęcie pasa drogowego.

Ważne! Reklamy świetlne i podświetlane poza obszarem zabudowanym (w rozumieniu ustawy o ruchu drogowym) wymagają uzyskania pozwolenia na budowę.

Ze względu na estetykę i bezpieczeństwo ruchu drogowego obowiązuje zakaz umieszczania tablic reklamowych:

• przy drogach międzynarodowych
• w pasie drogowym poza obszarami zabudowanymi (z wyjątkiem parkingów i miejsc obsługi podróżnych)
• w obrębie skrzyżowań i zjazdów
• na wiaduktach kolejowych
• imitujących znaki i sygnały drogowe oraz urządzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Po uzyskaniu zgód budowlanych musisz jeszcze uzyskać zezwolenie na zajęcie pasa drogowego od zarządcy drogi.

Przeczytaj, jak uzyskać zezwolenie na zajęcie pasa drogowego.

Przepisy określają minimalne odległości obiektów budowlanych, w tym tablic reklamowych, od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi publicznej, czyli:

• dla autostrad:

  • na terenie zabudowanym – 30 m
  • poza terenem zabudowanym – 50 m

• dla dróg ekspresowych:

  • na terenie zabudowanym – 20 m
  • poza terenem zabudowanym – 40 m

• dla dróg krajowych:

  • na terenie zabudowanym – 10 m
  • poza terenem zabudowanym – 25 m

• dla dróg wojewódzkich i powiatowych:

  • na terenie zabudowanym – 8 m
  • poza terenem zabudowanym – 20 m

• dla dróg gminnych:

  • na terenie zabudowanym – 6 m
  • poza terenem zabudowanym – 15 m.

Tablice reklamowe:

• nie mogą zawierać elementów odblaskowych
• nie mogą powodować oślepienia kierujących pojazdami
• nie mogą wprowadzać w błąd uczestników ruchu (kolorystyka tablic musi być inna niż znajdująca się na znakach drogowych).

W przypadku reklam ze zmianą informacji wizualnej:

• niedopuszczalne jest wyświetlanie ruchomych obrazów
• niedopuszczalne jest stosowanie efektów wizualnych i przerw pomiędzy kolejno wyświetlanymi informacjami
• minimalny czas prezentacji informacji wizualnej musi być dłuższy niż 10 sekund.

Za zajęcie pasa drogowego i umieszczenie w nim tablicy reklamowej zarządca drogi nalicza opłatę. Ustala ją jako iloczyn:

• liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez powierzchnię reklamy
• liczby dni zajmowania pasa drogowego i
• stawki opłaty za zajęcie 1 metra kwadratowego pasa drogowego.

Na terenach przyległych do pasów drogowych zarządca drogi uzgadnia odległość usytuowania tablicy reklamowej od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej lub ekspresowej. Z tytułu uzgodnienia usytuowania reklamy na terenach przyległych do pasów dróg publicznych nie ma opłat.

Sankcje za reklamy niezgodne z przepisami

Jeżeli reklama w postaci tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego została zamontowana niezgodne z przepisami prawa miejscowego, wójt (burmistrz, prezydent miasta) może w drodze decyzji nałożyć karę pieniężną. Decyzja określa:

• wysokość kary pieniężnej za okres od dnia wszczęcia postępowania w sprawie do dnia wydania decyzji
• obowiązek dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do przepisów albo usunięcia tablicy lub urządzenia.

Jeżeli nie można ustalić, kto ustawił reklamę, karę pieniężną wymierza się odpowiednio właścicielowi, użytkownikowi wieczystemu lub posiadaczowi samoistnemu nieruchomości lub obiektu budowlanego, na których umieszczono tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe.

Jeżeli rada gminy nie określiła wysokości stawek opłaty reklamowej, wysokość kary pieniężnej ustala się jako iloczyn:

• pola powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego służącej ekspozycji reklamy, wyrażonej w metrach kwadratowych oraz
• 40-krotności maksymalnej stawki części zmiennej opłaty reklamowej,

powiększony o 40-krotność maksymalnej stawki części stałej opłaty reklamowej, za każdy dzień niezgodności tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego.

W przypadku reklam zamieszczonych bez pozwolenia na obiektach wpisanych do rejestru zabytków może być nałożona kara grzywny.

Jeżeli nośnik reklamowy zagraża bezpieczeństwu, organ nadzoru budowlanego może wydać decyzję – nakaz demontażu nośnika reklamowego. Jeżeli zarządca lub właściciel budynku nie usunie nośnika reklamy, to organ nadzoru budowlanego ma prawo wydać nakaz jego usunięcia. Następnie – gdy nakaz stanie się ostateczny – może przymusić do jego wykonania przez nałożenie kary grzywny w wysokości:

• 50 tys. zł – dla spółdzielni i wspólnot mieszkaniowych
• 10 tys. zł – dla osób fizycznych.

Takie same zasady obowiązują w przypadku reklam traktowanych jako mała architektura albo budowle trwale związane z gruntem.

Jeśli nadawca reklamy naruszy przepisy ustawy o radiofonii i telewizji, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji może w drodze decyzji nałożyć karę w wysokości do 50% rocznej opłaty za prawo do dysponowania częstotliwością do nadawania programu. W przypadku gdy nadawca nie uiszcza rocznej opłaty, kara pieniężna wynosi 10% przychodu nadawcy osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

W przypadku reklamy, która stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, można żądać na drodze sądowej:

• zaniechania niedozwolonych działań
• złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści
  i w odpowiedniej formie
• naprawienia wyrządzonej szkody, na zasadach ogólnych
• wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, na zasadach ogólnych
• zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej lub ochroną dziedzictwa narodowego – jeżeli czyn nieuczciwej konkurencji był zawiniony.

Można również żądać, aby materiały reklamowe stanowiące czyn nieuczciwej konkurencji zostały zniszczone lub zaliczone na poczet odszkodowania.